Engelen

In Marcus 1:12-15 lezen we over Jezus in de woestijn. De 40 dagen daar zijn als een test. Hij leeft ver afgezonderd van de mensen tussen de wilde dieren. Een gevaarlijke plaats, zou je zeggen. Maar engelen zorgen voor Hem.

Dat doet denken aan Psalm 91: ´Hij vertrouwt je toe aan Zijn engelen, die over je waken, waar je ook gaat. Hun handen zullen je dragen.´  Ik lees daarin een belofte: Als je het erop waagt om in geloof op weg te gaan, zullen goede machten van God, engelen, je dragen. Dan vind je ook in de woestijn van het leven oases. In deze Corona-tijd kan het leven voelen als een woestijn, je raakt uitgeput en afgemat. Maar de belofte van God geeft hoop. Ook in de woestijn van ons leven waakt Hij over ons.

De zeven werken van barmhartigheid (Matt.25:35-36)

Ze zijn misschien wat in het vergeethoekje terecht gekomen, maar wie een willekeurig museum met schilderkunst door de eeuwen heen inloopt, komt ze geheid tegen: een afbeelding van de zeven werken van barmhartigheid. Door de eeuwen heen zijn ze een bron van inspiratie geweest voor veel schilders, die daarmee tegelijk een belangrijke vraag en opdracht op het doek brachten: hoe geven we invulling aan de opdracht van de Heer om je broeder of zuster lief te hebben? Je zou kunnen zeggen: daar begint het mee, met lief te hebben. Of zoals Johannes het zegt: ´Wie God liefheeft, moet ook de ander liefhebben.´ Om dat concreet te maken heeft de kerk door de eeuwen heen gekeken naar de zeven werken van barmhartigheid, als een richtlijn om dat liefhebben concreet te maken. De tekst waar deze werken van afgeleid zijn komt uit Matt.25, waar Jezus tegen zijn leerlingen zegt dat wie dit voor iemand heeft gedaan naar wie verder niemand omkijkt, dat voor Hem heeft gedaan. Daarmee geeft Jezus treffend weer voor wie deze werken bedoeld zijn. Niet voor de geslaagde en gearriveerde burger die zijn weg in het leven zelf wel vindt. Maar wel voor diegenen die er zonder hulp van een ander niet komen. De gevangene, de dorstige, de hongerige. Wie naar hen omkijkt, heeft begrepen waar het God werkelijk om te doen is.

(40dagentijdmagazine KIA)

Jezus de woestijn in (Lezen: Marcus 1:12-15)

Marcus is het oudste evangelie dat we hebben. Het is vermoedelijk geschreven rond 70 na Christus. Het is ook het kortste evangelie, waar Mattheüs en Lucas op hebben voortgeborduurd. We zitten bij Marcus dus dicht bij de bron – hoewel de brieven van Paulus veel ouder zijn, nog uit de jaren vijftig.

Die oudheid van Marcus merk je misschien aan het tempo waarin dit evangelie lijkt te zijn geschreven. Marcus vertelt van de grote daden van Jezus in haast, als vers van de pers, net als Paulus in de verwachting van zijn spoedige wederkomst. Als de kerk die onrust kwijtraakt, met dat verlangen naar de dag des Heren, en dus niet meer beseft dat ze haaks staat op de tijd van de wereld die-maar-doorgaat, is ze eigenlijk net een hond die lekker op een matje liggen voor de kachel totdat zijn baasje roept. Hoe anders is het met Jezus. We lezen dat de Geest, meteen nadat Jezus is gedoopt met de woorden: ‘Jij bent mijn geliefde Zoon, in jou vind ik vreugde’ Hem de woestijn indrijft. Dit woord ‘meteen’ zal veelvuldig opklinken in Marcus.

De Geest drijft Hem naar de woestijn, om veertig dagen te worden verzocht door de Satan. Hij leeft tussen wilde dieren, en engelen dienen Hem. Nu we aan het begin van de veertigdagentijd staan, is het goed om te beseffen, dat God ook vandaag haast van ons verwacht. Een haast die groeit in veertig dagen. We duiken niet het diepe in, om ergens rond Pasen hopelijk weer op te duiken. We weten des te beter hoe al onze levensdagen met hun plagen hangen aan die ene dag waarop de Zoon triomfeert. Laat dat de haast zijn, waarmee we ons ook dit jaar inkeren: Maranatha – totdat Hij komt!

(Wessel ten Boom)

(foto: R.v.d.Hucht, woestijn bij de Dode Zee)

Gebed

O God, elk jaar opnieuw vernieuwt u ons, uw woestijnvolk onderweg, met een inkeer van 40-dagen. Ga met ons mee op de weg van dood en opstanding. Maak ons zo in woorden en daden navolgers van Jezus Messias. Amen

Gebed in Coronatijd

Heer, deze Coronatijd lijkt wel een beetje op de reis van het volk Israël door de woestijn. We raken soms uitgeput, soms voelen we ons bitter onder wat er gebeurt, corona-regels die ons zo beperken, in werk en privé. Hoe lang zal de weg nog zijn? Maar net als op de reis van het volk Israël door de woestijn, worden we soms boven onszelf uitgetild, gedragen. Net als lang geleden uw volk vinden we brood dat onze geest voedt, vinden we bronnen van water, die onze dorst naar waarachtig leven lessen. Schenk ons hoop, schenk ons een warm hart dat open staat voor een ander, schenk ons vertrouwen in uw Zoon Jezus, die ons de weg heeft gewezen door de levenswoestijn, naar het land van uw goedheid. Amen