Koester de namen die wij hier gedenken

kaars
Het gedicht “De moeilijkste wegen”, van de Duitse dichteres Hilde Domin werd voorgelezen in de herdenkingsdienst op 7 november 2010.

 

 

De moeilijkste wegen

je gaat ze alleen,
de teleurstelling, het verlies,
het offer,
ze maken je eenzaam.

Zelfs de dode, die anders elke roep beantwoordt
geen enkel verzoek weigert,
staat je nu niet bij,
kijkt niet
of het je lukt.

De handen van de levenden die zich naar ons richten
bereiken je niet,
ze zijn als boomtakken in de Winter.

Alle vogels zwijgen.

Je hoort alleen je eigen stappen
én de stap die de voet nog moet zetten,
nog niet is gegaan, maar zál gaan.

Neem een kaars in je hand
zoals in de Catacomben,
het kleine licht ademt nauwelijks.

En toch, als je lang bent gegaan
blijft het wonder niet uit,
omdat er altijd een wonder geschiedt
omdat wij zonder genade
niet kunnen leven:
de kaars wordt lichter door de vrije adem van een dag,
je blaast haar lachend uit
als je de zon tegemoet treedt
als onder de bloeiende tuinen
de stad voor je ligt
als thuis
de tafel voor jou in wit is gedekt,
als de te verliezen levenden
en de onverliesbare doden
met jou het brood breken en de wijn aangeven –
en jij hun stemmen opnieuw hoort

dichtbij je hart.

Hilde Domin  (vertaling Annette Melzer)

Een korte beschrijving van haar leven vindt U hier. Een langere, Duitse beschrijving vindt U hier. De originele titel van het gedicht is “Die schwersten Wege“.

Foto van bloemen